سپیدار

ساقی در گوشه ی میخانه نشستن هنری نیست مرا

                      یا که از خرقه دریدن چو سپیدار ثمری نیست مرا

بعد آن سجـــــده ی طــــولانی مــــــن بر سر عشق

                       روزی آیی که دگر از دل مجنون خبری نیست مرا

دل دیوانه ما را به چه جــــــــرمی تو نمودی تبعید

                        که به نفرین تو دل دادم و نفرین اثری نیست مرا

گر ببینی ز دل غـــــم زده مــــن چــــو بر آید آهی

                         تک و تنها بزنم در دل شب همسفری   نیست مرا

کاروانی زغمت بارفراق بسته وبارش جرس است

                      میرزا از گــوشه میــــخانه رود هم نظری نیست مرا 

*میرزا*